یک مشهد یواشکی لطفاً ...

باید یواشکی رفت...
مثلاً یک روز صبح به جای دانشگاه انداخت رفت ترمینال، اولین اتوبوس را سوار شد. پانزده ساعت در ولووی درب و داغان بیست و چند ساله مچاله شد. از لای پرده‌ی چرک‌ تاب آبی و از پشت پنجره‌ی گرد و خاک گرفته جاده را پایید؛ و منتظر ماند تا هوا تاریک شود و راننده بگوید: «مشهده! رسیدیم. التماس دعا!»

بعد با لبخندی پیاده شد؛ نشست در اتوبوس واحد و یک راست رفت حرم، تا خود صبح در شلوغی‌ های صحن و رواق‌ ها گم شد. آخرش هم از فرط خواب و خستگی و ترس چوب پر خادم و «آقا نخواب!» یک گوشه کز کرد و زانو را جمع کرد داخل شکمُ و در همان حال هم خوابید و هم بی‌کسی و بی‌ پناهی و بیچارگی خود را نشان امام داد و شاید هم یک دلِ سیر ...

بعد صدای نقاره‌ زنی که تمام شد و آفتاب زد، با گردنی کج و قدم‌های آهسته از باب الجواد آمد بیرون.. و دوباره ترمینال و اولین اتوبوس ولووی بیست و چند ساله‌ی درب و داغان و... یک دلِ تنگ که آرام گرفته.

یک مشهد یواشکی لطفاً ...